[ Pobierz całość w formacie PDF ]
problem.
Zaraz jednak przypominała sobie opowieść Abby.
Po tym, co stało się Ellen, Chuck nie zniósłby myśli
o jej lataniu.
Sam też nie wsiadłby do samolotu, żeby ją odwie
dzić. Wyjazd z rancza oznaczać będzie zerwanie na
dobre.
- Meredith! - usłyszała. - Schodź zaraz, bo zro
bisz sobie krzywdę. Trzeba było poprosić o pomoc
któregoś z ochroniarzy. Meredith, czy ty słyszysz, co
słysząc jej słowa.
- A swoją drogą, co ty tam wyprawiasz? - Pod
szedł do niej. -I gdzie jest Lupe?
Uwaga! Widząc go tak blisko, gotowa naprawdę
do ciebie mówię?
- Spadaj, Gentry - wykrzywiła się do niego. - Nie
ma dnia, żeby piloci nie musieli wspinać się po dra
binach. Dla nas to kaszka z mlekiem. A co do ochro
ny, to uważam, że przesadzasz.
Zerknęła przez ramię i zobaczyła, że skrzywił się,
Właśnie, pomyślał. Próbujesz powiedzieć kobiecie,
co do niej czujesz, i natychmiast natrafiasz na kolec.
- Poczekaj - powiedział. - Najpierw oskrobię ło
dygi. - Otworzył szufladę, żeby wyjąć nożyczki, i za-
bo ukłuł się w palec.
Zaczęła schodzić.
Chuck wyciągnął ręce, schwycił ją wpół i postawił
na podłodze.
- Czy Lupe wie, co tu się dzieje? - zapytał.
- Jasne, że tak. Nie tylko wie, ale to pochwala
- mruknęła, sztywniejąc.
Wystarczyło, że Chuck jej dotknął, a już poczuła
przeskakującą pomiędzy nimi iskrę.
Nie miała pojęcia, że tak bardzo pragnie dotyku
jego dłoni. Stop! Nie wolno myśleć o tym, co nie
powinno się wydarzyć.
Tymczasem Chuck znowu kręcił się przy zlewie.
- Co tam robisz? - zapytała, żeby zmienić temat.
Wtedy on odwrócił się do niej. Meredith otworzyła
szeroko oczy. Miała wrażenie, że serce przestaje jej
bić. Ten przeklęty facet trzymał przed sobą bukiet
ciemnopurpurowych róż.
- Proszę. - Niepewnym ruchem wyciągnął rękę.
- Na przeproszenie, że zaniedbywałem cię przez kil
ka ostatnich dni. Nie miałem ani chwili czasu przez
ten cholerny pożar, rozmowy z szeryfem i poszuki
wanie śladów Rourke'a w sieci. Au! - Podskoczył,
Chuck zobaczył w jej oczach taki smutek, że serce
podeszło mu do gardła.
Podeszła bliżej.
marł. - Gdzie, do diabła, są nożyczki? Co ty zrobiłaś
z tą szufladą?!
Nie dość, że ta kobieta kompletnie zamieszała mu
w głowie i w sercu, to jeszcze robi mu bałagan w domu!
—
Uporządkowałam ją - odpowiedziała. - Nie
wiem, jakim cudem udawało ci się tam cokolwiek
znaleźć. A nożyczki wiszą na stojaku, który stoi na
blacie. Lupe lubi mieć pod ręką rzeczy, których często
potrzebuje.
Chuck rzeczywiście dostrzegł nożyczki tuż przed
swoim nosem. Z ponurą miną zatrzasnął szufladę.
- Co ci przyszło do głowy? - zrzędził oskrobując
róże. - Lubię, kiedy wszystko leży tam, gdzie zawsze
leżało.
- Lupe miała coraz większe trudności ze znajdo
waniem różnych rzeczy, które przez lata rzucałeś,
gdzie popadnie - odpaliła. - Jeśli chodzi o organiza
cję pracy, jestem w tym równie dobra jak w lataniu.
Lata treningu w wojsku zrobiły swoje. Poza tym, by
łam znudzona do ostatnich granic - ciągnęła już
mniej pewnym tonem. - Ludzie szeryfa nie pozwala
ją mi wychodzić z domu. Nie mogę ani biegać, ani
odwiedzać Żuczka, ani nawet iść do Abby. A ty...
- głos się jej załamał.
- Dlaczego przyniosłeś mi te róże? - usłyszał.
I był zgubiony. Jednym skokiem znalazł się przy
niej i przyciągnął ją do siebie. Nareszcie znalazła się
tam, gdzie było jej miejsce - w jego ramionach. Nie
zdążył odłożyć róż ani nożyczek. Z pełnymi rękami
objął ją mocno i zaczął całować.
Była jak czekolada. Jak najwspanialsze słodycze,
Chuck nie wiedział, jak opisać to, co teraz czuł
każdym centymetrem swojej skóry.
Próbował trzymać się od niej z daleka. Nawet dzi
siaj. Ale nie udało mu się. Myślał o niej dniem i nocą.
Marzył o tym, żeby znowu wziąć ją w ramiona, ca
łować, kochać i patrzeć, jak pod wpływem pieszczot
traci kontrolę nad zmysłami.
Oderwał się od niej dopiero, kiedy zabrakło mu
tchu.
- Meri, kochanie! Przepraszam. Nie chciałem cię
zranić. - Pospiesznie wyrzucał z siebie słowa, jakby
bał się, że nie zechce go wysłuchać. - Wydawało mi
się, że lepiej będzie, jeśli się usunę. Bo wiesz, ty
niedługo wyjedziesz...
Nie był pewien, czy mówić wszystko, co czuje.
Wiedział jedno - musi być blisko niej. Przynajmniej
dopóki ona tu jest.
Trzasnęły drzwi wejściowe i w holu rozległy się
lekkie kroki. Chuck oderwał się od Meredith i natych
miast wydało mu się, że utracił jakąś cząstkę siebie.
- Hej, hej! - zawołała Abby, wpadając do kuchni.
- Jak dobrze, że jesteście oboje. To mi oszczędzi
czasu.
Chuck zerknął na Meredith, jakby chciał spraw
dzić, czy na jej twarzy dostrzeże jakieś oznaki zmie
szania. Ale nie.
Stała piękna i spokojna jak zwykle, chociaż na
brzmiałe wargi i włosy w lekkim nieładzie wskazy
wały, że przed chwilą coś między nimi zaszło.
Abby rzuciła kapelusz na krzesło i usiadła.
- Moje dzieciaki urządzają imprezę z okazji końca
turnusu. Koniecznie chcą, żeby Meredith też przyszła.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]