Delaney Joseph Kroniki Wardstone 03 Tajemnica Starego Mistrza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

moim ojcu i na to wspomnienie ścisnęło mnie w gardle. Jak ktokol. wiek mógłby podnieść
rękę na swego rodzica?
Alice przytaknęła.
- Od mojego przybycia kłócili się dwa razy. Okrut-nie. Za pierwszym razem stary pan
Hurst próbował wypchnąć go z domu i zaczęli walczyć. Morgan jest znacznie młodszy i
silniejszy, zgadujesz więc, kto wy�grał. Za drugim razem zawlókł ojca na górę i zamknął w
sypialni. Staruszek zaczął płakać. Nie podobało mi się to. Przypomniało mi, jak wyglądało
życie z moją rodziną w Pendle. Może jeśli powiesz staremu Grego-ry'emu, jak mi tu zle,
pozwoli mi zamieszkać z wami.
- Wątpię, żeby spodobało ci się w Anglezarke. W piwnicy jest pełno jam, trzyma tam
też dwie żywe wiedzmy. Jedna z nich to siostra Meg, dzika lamia. Widziałem, jak kręci się w
swojej jamie, to naprawdę straszny widok. Ale najbardziej żal mi samej Meg-Miałaś rację co
do niej, faktycznie mieszka w domu gtracnarza, ale on odurza ją miksturą, by nie pamię�tała-
kim jest. Ponad pół roku spędza w zamknięciu, vV pokoju tuż nad piwnicą. Bardzo to smutny
widok. Aje stracharz nie ma wyboru. Inaczej musiałby uwie�ść ją w dole, jak siostrę.
- Nie powinno się trzymać czarownic w dole, nigdy mi się to nie podobało. Ale nadal
wolałabym tam być z tobą, niż musieć wciąż oglądać Morgana. Jestem tu samotna, Tom.
Tęsknię za tobą.
_ Ja za tobą też, Alice, ale na razie nic nie mogę zro�bić. Powtórzę stracharzowi, co
powiedziałaś i popro�szę jeszcze raz. Dołożę wszelkich starań, obiecuję. Czy Morgan jest
tam teraz? - skinąłem w stronę farmy.
Alice pokręciła głową.
- Nie widziałam go od wczoraj, lecz bez wątpienia wkrótce wróci.
Nie rozmawialiśmy dłużej, bo pani Hurst, żona far�mera, stanęła w kuchennych drzwiach i
zaczęła wy�krzykiwać imię Alice, która musiała wracać.
Skrzywiła się, wymownie wywracając oczami.
- Na pewno znów cię odwiedzę - obiecałem, gdy już się odwróciła.
- Zrób tak, Tom. I błagam, poproś starego Grego-^'ego.
110
111
Nie wróciłem jednak od razu do domu strachają Wdrapałem się na moczary, w miejsce, gdzie
wiajf mógł przegnać mrok z mojej głowy. Z początku mia. łem wrażenie, że jest tam dość
płasko, widoki też nje dorównywały tym ze wzgórz z Chipenden, podobnie samo otoczenie.
Na południu i wschodzie wyrastały jednak wysokie wzgórza, a za Anglezarke ciągnęły się
kolejne mocza�ry. Dokładnie na południu widziałem Zimowe Wzgó�rze i Rivington, dalej
Wzgórza Kowalskie, a na wschód moczary Turton i Darwen. Znałem te nazwy, bo przed
opuszczeniem domu ślęczałem nad mapami stracharza, potem starannie je składając. Całkiem
niezle orientowałem się w okolicy. Było w niej wiele do zwiedzania i postanowiłem spytać
mistrza, czy ze�chciałby dać mi wolny dzień, bym mógł to zrobić, nim pogoda się popsuje.
Podejrzewałem, że się zgodzi: znajomość geografii Hrabstwa to część pracy stra�charza.
Musimy przecież przenosić się szybko z miej�sca na miejsce i docierać do celu, gdy ktoś
prosi o po�moc.
Ruszyłem dalej i w oddali ujrzałem niewielkie skle�pione wzgórze na moczarach. Wyglądało
na sztuczne; domyśliłem się, że to kurhan, grobowiec starożytne-
wodza. Już miałem zawrócić, gdy na jego szczycie p0jawiła się postać. Człowiek ów w lewej
dłoni trzy-mał kij, a na sobie miał płaszcz z kapturem. To mu�siał być Morgan!
Zjawił się na kurhanie tak nagle, iż niemal miałem wrażenie, jakby zmaterializował się tam
znikąd. Roz�sądek jednak podpowiadał, że po prostu wdrapał się od drugiej strony.
Ale co tam robił? Nie potrafiłem zgadnąć. Wygląda�ło to na jakiś taniec! Rzucał się na boki i
wymachiwał rękami w powietrzu. Potem niespodziewanie ryknął z furią i cisnął kij na ziemię.
Był naprawdę wściekły. Ale na co?
Chwilę pózniej ze wschodu napłynęła mgła i przy�słoniła go, toteż odszedłem. Nie miałem
ochoty spoty�kać się z nim twarzą w twarz, zwłaszcza biorąc pod uwagę, w jakim był
nastroju.
Potem nie włóczyłem się już długo po moczarach. Uznałem zresztą, że jeśli wrócę wcześniej,
stracharz chętniej pozwoli mi znów spotkać się z Alice. A bar�dzo chciałem do niej wrócić i
opowiedzieć, co widzia�łem.
***
112
113
Po popołudniowym posiłku opisałem mojemu tuj, strzowi dziwne zachowanie Morgana na
moczarach i powtórzyłem wszystko, co mówiła Alice.
Stracharz podrapał się po brodzie i westchnął.
- Dziewczyna ma rację, Morgan to paskudny typ bez dwóch zdań. Ubiera się jak
stracharz i nabiera w ten sposób łatwowiernych ludzi. Lecz brakowało mu dyscypliny
niezbędnej w naszym fachu. Był zbyt leniwy i zanadto lubił ułatwiać sobie pracę. Minęło już
prawie osiemnaście lat, odkąd mnie opuścił, od te�go czasu nie robił nic dobrego. Uważa się
za maga i bierze pieniądze od porządnych, uczciwych ludzi, gdy znajdą się w tarapatach.
Próbowałem go po�wstrzymać przed zejściem na złą drogę, lecz niektó�rzy ludzie nie
przyjmują niczyjej pomocy.
- Maga? - powtórzyłem, niepewny znaczenia tego słowa.
- To inne określenie czarodzieja, chłopcze. Ko�goś, kto praktykuje tak zwaną magię.
Zajmuje się trochę uzdrawianiem, lecz jego specjalność to nekro-mancja.
- Nekromancja? A co to? - spytałem. Tego słowa też nigdy nie słyszałem i
zrozumiałem, że po dzisiej�szej rozmowie będę miał sporo do zapisania.
_ Zastanów się, chłopcze. Słowo to pochodzi z gre-. " powinieneś sam odgadnąć jego
znaczenie.
_ No cóż, nekros znaczy trup - rzekłem po chwili zastanowienia. - Zatem ma chyba coś
wspólnego z...umarłymi?
_ Brawo, chłopcze. To mag, który wykorzystuje umarłych. Pomagają mu i dają moc.
- Jak? - spytałem.
_ Jak wiesz, duchy i widma to część naszej pracy. Ale my rozmawiamy z nimi i posyłamy w
dalszą dro�gę. Natomiast on postępuje odwrotnie. Wykorzystuje umarłych, używa ich jako
swych szpiegów, zachęca do pozostania na ziemi, służenia jego celom i napełnia�nia
kieszeni. Czasami oszukuje przy tym nieszczę�snych, opłakujących stratę ludzi.
- Czyli jest oszustem?
- Nie, naprawdę rozmawia ze zmarłymi. Zapamię�taj zatem i to dobrze: Morgan to
niebezpieczny czło�wiek, a kontakty z mrokiem obdarzyły go rzeczywistą i bardzo grozną
mocą, której winniśmy się lękać. Nie ma też litości i zraniłby każdego stojącego mu na
dro�dze. Trzymaj się odeń z daleka, chłopcze.
- Czemu wcześniej go nie powstrzymałeś? - spytałem. - Nie powinieneś rozprawić się z
nim wiele lat temu?
114
115
r
TAJEMNICA STAREGO MISTRZA
- To długa historia - odparł mój mistrz. - Owsze^ powinienem, ale wówczas chwila nie
była właściwa' Wkrótce się nim zajmiemy. Póki jednak nie będziemy gotowi, staraj się do
niego nie zbliżać. I przestań m mówić, co mam robić!
Zwiesiłem głowę, a mistrz poklepał mnie lekko po ramieniu.
- No już, chłopcze, nic się nie stało. W końcu mia-łeś rację. Cieszę się, że znów myślisz
głową. A dziew�czyna dobrze się spisała, podglądając, jak rozmawiał z duchem siostry.
Dlatego właśnie ją tam umieściłem, by miała oko na podobne rzeczy.
- Ale to niesprawiedliwe! - zaprotestowałem. -Wiedziałeś, że Alice będzie tam bardzo
ciężko.
- Wiedziałem, że jej życie nie będzie usłane różami. Lecz Alice musi odpokutować za
to, co zrobiła w prze�szłości, a sama potrafi o siebie zadbać. Kiedy już roz�prawimy się z
Morganem, jego rodzice będą szczę�śliwsi. Ale najpierw musimy go znalezć.
- Alice mówi, że Hurstowie skłamali. Morgan bar�dzo często odwiedza farmę.
- Czyżby!
- Mówiła, że na razie go tam nie ma, ale może wró�cić w każdej chwili.
PASKUDNY TYP
jyloże zatem tam właśnie powinniśmy rozpocząć . tr0 poszukiwania - rzekł z namysłem
stracharz. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ ebook @ download

Podobne