[ Pobierz całość w formacie PDF ]
bas! ci respondos: Mi tute ne strabas! Kaj se li krios:
Helpon! ci respondos al li ¸entile: Dankon por la hel-
po, çion jam mi mem forportos.
Kaj nun, decidis la Sanga Jiro, ni instruos lin kiel
vera ÿtelisto ekipu sin por ÿtelo! Unue senbotigu cin, sed
rapide! alie ni bele plirapidigos cin, li ordonis kaj alce-
lis pistolon kontraû la praavon, por montri al li, ke kun
rabistoj, kiuj emas ÿerci, ne eblas ÿerci. Al la povra pra-
avo restis nenio alia ol obei, kaj li komencis, ¸emante kaj
¸emegante demeti siajn kotplenajn tibiingojn. Estis ege
malfacile, nu jes! hejme çiam helpis lin dum la senboti-
gado la praavino, kaj kiam la praavino ne sufiçis, do an-
koraû la ceteraj virinoj el la dometo, maljuna Ôulitková
kaj ankaû iam Maria Ôulitková kaj ankaû Anna kaj eble
ankaû Roza kaj foje ankaû Ôulitek kaj Zelinka, kaj nun
li mem devis senboti¸i! Fine la malfeliçaj botoj estis for
kaj la praavo tute spirmanka aperis tie en ru¸e kaj ver-
de striitaj ÿtrumpetoj, kiujn la praavino nunjare vintre
trikis al li.
Estas, diris Arkifripono, por ke neniu cin aûdu.
Poste ili prenis tabuleton, sur kiu gastejestro krete
notadis ÿuldojn kaj skribis sur ¸i NENIU kaj pendigis
¸in sur la dorson de la praavo.
104
NAÛ FABELOJ
eLIBRO
Estas, por ke neniu cin vidu, rikanis Dinamito.
Poste Gor¸otrançulo prenis fulgon kaj nigrigis la tu-
tan viza¸on de la praavo kaj diris: Estas, por ke neniu
cin ekkonu.
Fine ili donis en unu lian manon lumantan ÿtelistan
lanternon, pendigitan per tordita ÿnureto, tiel, ke ¸i sen-
çese turni¸is, kaj sub la duan ili enpoÿigis al li ÿtelistan
ilaron, ÿtelistajn martelojn kaj tenajlojn, hakilojn, faj-
filojn kaj çizilojn, borilojn, boriletojn kaj dirkojn, por ke
li bone vidu kaj havu çion çe mane, çion bezonatan.
Tiel la mizera ularo mokis la maljunan povrulon, sed
la plej malbona estis venonta.
Kaj nun ci montros, kiel ci ÿtelirus por rabaîo bele
piedpinte, atente, ke lumo de la ÿtelista lanterno ne tur-
ni¸u kaj ne movi¸u, silentege kiel museto, delikate kiel
serpenteto kaj le¸ere kiel muÿeto, subpremante la spiron
kaj haltante çe çiu paÿo, por ke eç ne lignotabuleto en la
planko ekknaru, grenereto ekgrincu, trunketo eksusuru
aû voçeto eklaûtu! Kaj se la planko ekknaros, grenereto
ekgrincos, trunketo eksusuros kaj voçeto laûti¸os, ni pri-
hakos cin kaj hakformos per hakilo, senpezigos, çirkaû-
tranços kaj detranços per trançilo, prirabotos kaj prifaj-
los per rabotilo kaj fajlilo, draÿos kaj batos per draÿilo kaj
bastonego kaj martelo, moligos, elastigos kaj armaturos,
rulos, fibrigos kaj sekigos sub la tero, en fajro kaj en la
aero!
105
NAÛ FABELOJ
eLIBRO
Frosto trakuris la dorson de la praavo aûdinte, kiel
pezan aferon ili postulas de li. Sed li estis en ilia povo kaj
devis obei. La rabistoj jam ronde stari¸is, kiel en cirko,
kaj ¸ojis je la spektaklo.
Ek! ekkriis Lotrando.
La praavo subpremis la spiradon kaj provis piedpin-
te ÿteliri. Sed ve! li estis tro peza kaj balancema kaj ne
povis konservi la ekvilibron. Li klopodis meti siajn mal-
junajn krurojn le¸ere kaj delikate, kvazaû ili estus ovoj,
sed çe çiu paÿeto la planko terure knaris kaj en la genuoj
brue kraketis kaj li labile balanciris, kvazaû li irus sur
ÿnuro, kaj kiam li eksvingis la manojn, tiam çiuj ÿtelis-
taj fajfiloj, marteloj, tenajloj, boriloj kaj boriletoj kaj dir-
koj ege bruegis, kaj sur la frunto aperis ÿvito kaj li laû-
tege ¸emis kaj la rabistoj ridegis, ¸is la ventrojn ili
devis teni, diablo prenu ilin, mizerajn latronojn! tiel ili
mokis la a¸on kaj la grizan hararon! Ha! jen subite de
ekstere aûdi¸is ega bruo, çevala hufobatado, veturilru-
lado ka aûtomu¸ado kaj bruado de aviadiloj. La rabistoj
impete embarasi¸is kaj tuj çesis ridi. Dum ili ridindiga-
dis mian praavon, ili tute forgesis atenti, ke neniu sur-
prizu ilin. Sed ili ja ankaû havis kaûzon timi, bando mi-
zera! Kaj ¸uste nun çia granda bruado haltis çe gastejo.
La rabistoj pali¸is. Malinde: Tio povus esti generalo kun
soldatoj, aû landa marÿalo kun armita sekvantaro aû
eble la plej supera polica komisaro mem kun ¸endar-
106
NAÛ FABELOJ
eLIBRO
moj, policistoj kaj sbiroj, delegita kun granda superfor-
to por çirkaûigi, aresti, kateni la rabistan bandon kaj
konduki sub pendumilon.
La rabistoj timtremis; estis malfrue fu¸i, kaj çies oku-
loj senkonsile turni¸is al la estro Lotrando. Lotrando tie
staris, tiretis siajn longegajn maldikajn lipharojn kaj me-
ditis. Poste li levis la montrofingron de la dekstra mano,
kelkfoje frapetis sian frunton kaj diris: Ha, jam mi ha-
vas ideon! Stari¸u çiuj senmove kiel statuoj, kaj eç ne
iomete movi¸u, nur ¸is mi signos al vi. Mi prizorgos jam
çion ceteran! La rabistoj ekstaris kiel statuoj, el korido-
ro jam proksimi¸is paÿoj; estas la plej ur¸a tempo.
La pordo malfermi¸is kaj enpaÿis nek generalo kun
soldatoj, nek landa marÿalo, nek la plej supera sinjoro
polica komisaro, sed la potencega Lordo Haveloko el
Londono, kiu ¸uste estis voja¸anta tra çi tie kun granda
akompano, kun servistaro kaj lakeoj, kuiristoj, kun per-
sonaj kuracistoj kaj apotekistoj, personaj detektivoj, gar-
distoj kaj policistoj.
Lordo Haveloko kompreneble ekmiris, kiam li ekvidis
tie stari senmovan maskeradon, çion, baletistinon kaj
turkon, urson, tamburiston, îongliston, pa¸ion kaj gur-
diston. Li haltis en la pordo, surmetis monoklon sur
okulon, rigardis çirkaûe kaj diris: Ah! La vorto estas
angla kaj çeÛe same signifas aÛ! Poste li daûrigis kun
angla trankvilo: Survoje surprizis nin tempesto, kaj mi
107
NAÛ FABELOJ
eLIBRO
intencas çi tie kun mia sekvantaro ¸isatendi la matenon.
Kaj çu eble vi estas la gastejestro? la Lordo demandis
Lotrandon, kiu fervore riverencis al li post la tablo.
Via moÿto, riverencis la ruzega Lotrando, mi ne
estas gastejestro, sed mi estas je viaj servoj, fama majs-
tro Figurini, posedanto de la tutmonde konata migran-
ta teatro, mirinda panoptiko kun moveblaj pupoj. Jen
ili, Lotrando çirkaûmontris siajn rigidajn rabistojn.
Dek kvin jarojn mi laboris super ili, kvin jarojn mi per-
fektigadis ilin. Çiu pupo plena de radetoj, hoketoj kaj
movigiloj, nura elektro, nenia trompo. Çiu alie vestita,
pri diverso instruita, de la efektiva homo preskaû nere-
konebla. La tempesto restigis ankaû nin çi tie kun mia
eta teatro survoje al la plej brilaj re¸aj kaj dukaj korte-
goj, de kiuj mi havas multegajn laûdajn rekonojn, orde-
nojn kaj distingojn.
AÛ, ekmiris la Lordo, kion scias viaj moveblaj pu-
poj?
Via ekselenco, gibi¸is Lotrando kompleze, majstro
Figurini ne intencis aran¸i la prezentadon çi tie. Sed mi
sentas min senlime honorita pro via majesta intereso,
kaj mi permesos al mi plenhumile prezenti al vi mian
tutan teatron.
Lordo Haveloko surokuligis la duan monoklon kaj ek-
sidis meze de sia sekvantaro. Lotrando denove riveren-
cis ¸is la planko kaj proklamis: Unu speciala prezenta-
108
NAÛ FABELOJ
eLIBRO
do por Lia Ekselenco Lordo Haveloko! Li ektiris la fra-
keton kaj kun sia blanka kravato kaj blankaj gantoj al-
paÿis al Kokoteta, kiu staris tie en sia baletvesto senmo-
ve, eç ne palpebrumante, kiel vaksmanekeno en vitrino.
Lotrando ÿajnigis premi sur ÿia dorso ian sekretan buto-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]